red. Aleksandra Sęk
Diagnoza:
- Ocena neurologiczne w tym wyniki badania neurologicznego i rozpoznanie kliniczne
dotycząca patomechanizmów, w tym lokalizacji uszkodzenia mózgu, - Ocena badań instrumentalnych (CT, MRI, SPECT, EEG),
- Ocena neuropsychologiczna (ocena funkcjonowania wyższych funkcji poznawczych,
jak i lingwistycznych), - Ocena i diagnoza psychiatryczna, audiologiczna czy okulistyczna – występująca w
niektórych przypadkach, - Zebranie danych z przeprowadzonego wywiadu z rodziną pacjenta i ukierunkowanie
obserwacji rodziny na:
- ocenę stanu sprawności językowych, komunikacyjnych i społecznych przed i po udarze mózgu,
- ocenę stanu sprawności funkcjonalnych po udarze mózgu,
- ocenę stanu lateralizacji.
Terapia:
- Terapia afazji to budowanie kompetencji językowej, gdyż zaburzone zostały
sprawności językowe pacjenta. - Terapia dyzartrii to usprawnianie realizacji, gdyż zaburzone zostały sprawności
realizacyjne. - Terapia pragnozji to budowanie kompetencji komunikacyjnej, gdyż zaburzone zostały
sprawności komunikacyjne pacjenta. (Panasiuk)
Diagnoza i terapia afazji
W diagnozie afazji wskazuje się podejście jakościowe. Próby umożliwiają całościową
analizę czynności mowy i zachowań językowych. Terapię rozpoczynamy jak najwcześniej możemy. Metodyka w przypadku afazji
zależna jest od:
- etapu zdrowotnego pacjenta i jego samopoczucia,
- uwarunkowania prowadzenia diagnozy i terapii,
- niestałości obrazu zaburzeń językowych,
- sprawności kompensacyjnych mózgu,
- procesu przystosowania do obecnej sytuacji chorobowej pacjenta,
- rehabilitacji,
- stanu klinicznego pacjenta.
Te zależne powodować mogą przeprowadzenie wielokrotnie oceny logopedycznej. We
wczesnym etapie terapii wykorzystujemy metody stymulacji i zahamowania aktywności
językowej pacjenta. W późniejszym etapie terapii wykorzystujemy metody, które
przełamywać będą patomechanizmy dominujące u pacjenta, w celu sprawniejszego
programowania języka. Programowanie wypowiedzi dobrane jest do typu afazji jaką ma
pacjent.
Diagnoza dyzartrii:
W diagnozie dyzartrii sprawdzamy:
– stan funkcjonowania aparatu artykulacyjnego:
- oddech, w tym długość fazy wydechowej, siła wydechowa,
- fonacja, w tym atak głosowy, czas trwania fonacji, męczliwość wydobywania dźwięków mowy, brzmienie, kontrola nad wysokością i natężeniem głosu,
- motoryka narządów mowy, w tym napięcie mięśniowe, ruchy naprzemienne i
izolowane, zrozumiałość mowy
– substancję foniczną wypowiedzi:
- płaszczyznę segmentalną, w tym prawidłowość realizacji fonemów / struktury
wyrazów, przekształcanie / deformowanie głosek, upraszczanie grup
spółgłoskowych, antycypacje i perseweracje artykulacyjne, - płaszczyznę suprasegmentalną, w tym intonację, akcent, tempo mowy,
skoordynowanie mowy z oddechem, długość wydobywanych fraz,
funkcjonowanie językowe i komunikacyjne, jakość głosu,
– uwarunkowania:
- funkcjonowanie układu nerwowego w obszarach: móżdżku, układu
pozapiramidowego, neuronu ruchowego obwodowego i neuronu ruchowego
ośrodkowego.
Jeżeli chcą Państwo przeczytać artykuł o podobnej tematyce, zapraszamy do przeczytania:
- „Jak spowolnić bardzo szybką i niewyraźną mowę u osoby dorosłej?” red. Aleksandra
Sęk - „Zaburzenia zmysłów u osób po incydencie neurologicznym” red. Aleksandra Sęk.
#speech #speechtheraphy #teczkalogopedy #szkoleniaonline #kursyonline
Szkolenia z tego zakresu znajdą Państwo poniżej
Bibliografia:
1. S. Grabias, J.Panasiuk, T. Woźniak, ,,Logopedia. Standardy postępowania
logopedycznego”, Lublin 2022.
