red. Aleksandra Sęk

Diagnoza:

  1. Ocena neurologiczne w tym wyniki badania neurologicznego i rozpoznanie kliniczne
    dotycząca patomechanizmów, w tym lokalizacji uszkodzenia mózgu,
  2. Ocena badań instrumentalnych (CT, MRI, SPECT, EEG),
  3. Ocena neuropsychologiczna (ocena funkcjonowania wyższych funkcji poznawczych,
    jak i lingwistycznych),
  4. Ocena i diagnoza psychiatryczna, audiologiczna czy okulistyczna – występująca w
    niektórych przypadkach,
  5. Zebranie danych z przeprowadzonego wywiadu z rodziną pacjenta i ukierunkowanie
    obserwacji rodziny na:
  • ocenę stanu sprawności językowych, komunikacyjnych i społecznych przed i po udarze mózgu,
  • ocenę stanu sprawności funkcjonalnych po udarze mózgu,
  • ocenę stanu lateralizacji.

Terapia:

  • Terapia afazji to budowanie kompetencji językowej, gdyż zaburzone zostały
    sprawności językowe pacjenta.
  • Terapia dyzartrii to usprawnianie realizacji, gdyż zaburzone zostały sprawności
    realizacyjne.
  • Terapia pragnozji to budowanie kompetencji komunikacyjnej, gdyż zaburzone zostały
    sprawności komunikacyjne pacjenta. (Panasiuk)

Diagnoza i terapia afazji


W diagnozie afazji wskazuje się podejście jakościowe. Próby umożliwiają całościową
analizę czynności mowy i zachowań językowych. Terapię rozpoczynamy jak najwcześniej możemy. Metodyka w przypadku afazji
zależna jest od:

  • etapu zdrowotnego pacjenta i jego samopoczucia,
  • uwarunkowania prowadzenia diagnozy i terapii,
  • niestałości obrazu zaburzeń językowych,
  • sprawności kompensacyjnych mózgu,
  • procesu przystosowania do obecnej sytuacji chorobowej pacjenta,
  • rehabilitacji,
  • stanu klinicznego pacjenta.

Te zależne powodować mogą przeprowadzenie wielokrotnie oceny logopedycznej. We
wczesnym etapie terapii wykorzystujemy metody stymulacji i zahamowania aktywności
językowej pacjenta. W późniejszym etapie terapii wykorzystujemy metody, które
przełamywać będą patomechanizmy dominujące u pacjenta, w celu sprawniejszego
programowania języka. Programowanie wypowiedzi dobrane jest do typu afazji jaką ma
pacjent.

Diagnoza dyzartrii:

W diagnozie dyzartrii sprawdzamy:

– stan funkcjonowania aparatu artykulacyjnego:

  • oddech, w tym długość fazy wydechowej, siła wydechowa,
  • fonacja, w tym atak głosowy, czas trwania fonacji, męczliwość wydobywania dźwięków mowy, brzmienie, kontrola nad wysokością i natężeniem głosu,
  • motoryka narządów mowy, w tym napięcie mięśniowe, ruchy naprzemienne i
    izolowane, zrozumiałość mowy

– substancję foniczną wypowiedzi:

  • płaszczyznę segmentalną, w tym prawidłowość realizacji fonemów / struktury
    wyrazów, przekształcanie / deformowanie głosek, upraszczanie grup
    spółgłoskowych, antycypacje i perseweracje artykulacyjne,
  • płaszczyznę suprasegmentalną, w tym intonację, akcent, tempo mowy,
    skoordynowanie mowy z oddechem, długość wydobywanych fraz,
    funkcjonowanie językowe i komunikacyjne, jakość głosu,

– uwarunkowania:

  • funkcjonowanie układu nerwowego w obszarach: móżdżku, układu
    pozapiramidowego, neuronu ruchowego obwodowego i neuronu ruchowego
    ośrodkowego.

Jeżeli chcą Państwo przeczytać artykuł o podobnej tematyce, zapraszamy do przeczytania:

#speech #speechtheraphy #teczkalogopedy #szkoleniaonline #kursyonline

Szkolenia z tego zakresu znajdą Państwo poniżej

Bibliografia:
1. S. Grabias, J.Panasiuk, T. Woźniak, ,,Logopedia. Standardy postępowania
logopedycznego”, Lublin 2022.