red. Aleksandra Sęk
Czym jest metoda audytywno-werbalna i dla kogo jest przeznaczona?
Metoda audytywno-werbalna (ang. Auditory-Verbal Therapy, AVT) oparta jest na
odbioru dźwięków przez kanał słuchowy, polega na uczeniu się w trakcie słuchania. Metoda
jest wykorzystywana w terapii dzieci z niedosłuchem, po to aby dzieci te mogły w pełni
dorastać wśród normatywnie rozwijającego się środowiska. Cel tej metody oparty jest na
dobru pacjenta, aby w przyszłości mógł radzić sobie sam w otaczającym go świecie i był
osobą niezależną, która oprócz pracy ma swoje pasje, które może w pełni realizować. Zanim
jednak to się stanie, rolą terapeutów metody audytywno – werbalnej jest terapia pozwalająca
na zaopatrzeniu podopiecznego w umiejętności językowe i komunikacyjne.
Oto dziesięć zasad, które należy stosować w metodzie audytywno-werbalnej:
1. Wczesne stawienie się u specjalistów, którzy wykonają badanie audiologiczne
noworodkom, niemowlętom i dzieciom, którzy polecą specjalistów metody
audytywno – werbalnej,
2. Wydanie zaleceń stosowania najnowocześniejszych urządzeń i technologii, której
zadaniem jest nie tylko polepszenie docieranych dźwięków otoczenia, ale osiągnięcie
maksymalnych korzyści ze słyszenia,
3. Rozmawianie z rodzicami i udzielanie im porad, jak pomagać dzieciom w
posługiwaniu się głównie słuchem i językiem mówionym (dziecko nie powinno
wtedy odczytywać mowy z ust, wspomagać się gestem, a tym bardziej znakami z
polskiego języka migowego czy alfabetu palcowego),
4. Stały i konsekwentny udział rodzica w terapii audytywno – werbalnej. Rodzic pełni
rolę najważniejszego przewodnika i twórcy mowy dziecka w procesie rozwoju,
5. Rodzice mają zachęcać dzieci do mowy i stwarzać im dobre do tego warunki podczas
codziennych czynności,
6. Terapeci dają rodzicom porady, w których mówią o roli łączenia języka mówionego z
słuchaniem. Nie w jednym czy dwóch aktywnościach, ale we wszystkich
czynnościach życiowych,
7. Metoda audytywno – werbalna oparta jest na normatywnych wzorach rozwojowych,
w obszarach takich jak mowa, słuchanie, język, umiejętności komunikacyjne i
poznawcze. Dzięki temu rodzice razem z terapeutą potrafią świetnie wyznaczać sobie
cele i realizować je razem z dziećmi, którzy z każdym małym krokiem będą
wiedziały, że osiągają sukces,
8. Na początku terapii rodzice są zachęcani do pomocy swoim dzieciom w
samodzielnym kontrolowaniu mowy podczas słuchania. Polega to na zachęcaniu do
wokalizacji, dzięki czemu zachęcamy dziecko do odpowiedzi i słuchania swojej
wokalizacji,
9. Aby wyznaczone cele rodzica i terpeuty metody audytywno – werbalnej były
realizowane, niezbędna do tego jest systematyczna diagnostyka dziecka. Celem jest
śledzenie postępów dziecka i pracować nad tym, co niedopracowane,
10. Nauczyciel, rodzic, pedagog szkolny i terapeuta metody audytywno – werbalnej ma
ustalić jakie miejsce jest najlepsze w klasie dla dziecka z niedosłuchem, aby w pełni
wykorzystać jego potencjał.
Zalecenia środowiska słuchowego:
- mówić melodyjnie, ekspresyjnie i rytmicznie,
- nie zakrywaj ust w czasie mówienia,
- powtarzać wypowiedziane słowa kilka razy,
- rozmawiać spokojnym tonem, głos powinien brzmieć naturalnie,
- miejsce dziecka jest zawsze na środku linii: rodzic – dziecko – terapeuta,
- mówić najbliżej, jak to możliwe do aparatu słuchowego / implantu ślimakowego,
- w trakcie trwania terapii czy na zajęciach w szkole eliminować dźwięki rozpraszające,
które zakłócają mowę, np.: poprzez zamykanie okien, drzwi i naklejenie podkładek
pod nogi krzeseł, - być nauczycielem, który mówi stojąc czy siedząc w jednym miejscu, nie poruszać się
po klasie podczas mówienia, - mówić do dziecka stojąc przodem, aby strumień dźwięku nie odbijał się od ścian, tak
jak w przypadku pisania na tablicy z jednoczesnym mówieniem, - zwracać uwagę i pytać czy dziecko z niedosłuchem zrozumiało polecenie,
- daj dziecku czas.
#speech #speech #speechtheraphy #teczkalogopedy #szkoleniaonline #kursyonline
Szkolenie z tego zakresu znajdą Państwo poniżej
Bibliografia:
1. „Metoda Audytywno-Werbalna w rehabilitacji słuchu i mowy dzieci z wadą słuchu –
historia, zasady i praktyka” [w:] Nowa Audiofonologia, 2(4), 2013: 22–27.